31/3/11

Puntos de Vista

Imagina lo que sería intentar vivir en un mundo dominado por el óxido de dihidrógeno, un compuesto que no tiene sabor ni olor y que es tan variable en sus propiedades que, en general, resulta benigno, pero que hay veces que mata con gran rapidez. Según el estado en que se halle, puede escaldarte o congelarte. En presencia de ciertas moléculas orgánicas, puede formar ácidos carbónicos tan desagradables que dejan los árboles sin hojas y corroen los rostros de las estatuas. En grandes cantidades, cuando se agita, puede golpear con una furia que ningún edificio humano podría soportar. A menudo es una sustancia asesina incluso para quienes han aprendido a vivir de ella. Nosotros la llamamos agua.
Bill Bryson, Una Breve Historia de Casi Todo

En efecto, una vez más, este libro me da pie para escribir una entrada. En cuanto leí este fragmento, instantáneamente pensé que iba a llamar a este post "alarmismo" o algo parecido, en una clara crítica a los medios sensacionalista (que a mi parecer ya empieza a ser el 80% del total) y el tratamiento de las noticias, en especial sobre los últimos hechos acaecidos en Japón. De todos modos, no deja de ser irónico que haya leído tal cosa a poco de ocurrir un tsunami.


Luego reflexioné. Tal como nos muestra el texto, todo es cuestión del punto de vista en el que se quieran ver las cosas. El alarmismo forma parte de este conjunto, donde también encontraríamos el optimismo como un concepto antonímico.

28/3/11

El latir de las luciérnagas

Retomamos la vertiente puramente científica, con este tema el cual podría ser la continuación de "el arte del hormigueo" en cuanto a soluciones para redes, inspiradas en la biología. En esa ocasión, hablamos de cómo los oportunos investigadores en protocolos de redes se fijaron en el comportamiento social de las hormigas, para idear una manera de descubrir el camino más indicado para ir de A a B en redes móviles.

Las características de esta manera de actuar eran básicamente que se llegaba a una solución en términos globales sólo teniendo información local. La solución también se antoja tolerante a fallos, flexible. En ningún caso da la sensación que la solución sea cerrada, si no que es esta adaptabilidad, aleatoriedad o propiedad estocástica inherente la que le da ese toque especial y que tanto atrae, en un mundo que parece que las soluciones tienen que ser deterministas, únicas, concretas.

El tema que os traigo hoy también tiene que ver con insectos. Cuando investigaba sobre Quorum Sensing, acordamos con mi advisor que intentaríamos aplicar sus propiedades para sincronizar nodos de una red convencional de una manera decentralizada, y que quizás fuera acertado buscar si eso se había hecho ya. O al menos si había una solución también inspirada en la biología que se pareciese.

Y la hubo. Tiene que ver con las luciérnagas: cómo hace un grupo de luciérnagas para que todas emitan luz a la vez? Obviamente, no hay un director de orquesta que se dedique a coordinar todo el tinglado. Así pues, la naturaleza nos ofrece una manera de sincronizar la acción de varios individuos separados en el tiempo, sin que haya ningún agente que controle globalmente la situación.


Obviamente, esto me pareció bastante relevante para mis intereses, así que decidí buscar más sobre el tema. ¿Cómo consiguen coordinarse las luciérnagas? ¿Cómo se aplica esto a las redes? Seguid leyendo, seguid...

22/3/11

Graphene 2011 - Bilbao

Permeteu-me un altre post no massa elaborat, per fer temps mentre me'n treballo algun de més interessant, per fer una mica de publicitat de la meva curta vida d'investigador. No és pas casualitat tampoc que fa una setmana parlés de l'apassionant món del grafè i de les moltes possibilitats que aquest nou material ofereix.

Tot va començar un matí de no fa massa, en el que vaig dormir el que solen dormir aquells que no tenen classe i que, per la resta, són pràcticament els seus propis jefes. Tenia una trucada d'un número extrany que va tornar a telefonar-me una mica més tard. Era el meu advisor i em volia dir una cosa que havia de ser més un premi que un marrón, però que aquesta apreciació variava de persona a persona.

16/3/11

PhD Comics: La Consciència

Si bé el primer objectiu quan vaig crear aquest blog va ser desmarcar-me de la noció més gamberra i graciosa d'altres ocasions, haig de dir que no puc resistir-me a l'ús de vinyetes als blogs. La meva consciència dicta. Em diu que haig d'actualitzar de tant en tant i no perdre la inèrcia. Per altra banda, la consciència em dicta a ocupar el meu temps en ser productiu, entre d'altres coses.

La solució és arribar a un compromís. Si més no, la sort és que a la vinya del senyor (Internet) hi ha de tot per tots. Però per escollir un còmic que pogués tenir cabuda aquí no vaig haver de buscar molt. PhD comics és una tira còmica que es dedica a recollir els trets característics de la vida de doctorat. És una aposta arriscada, ja que l'humor és bastant insider (humor fet per doctorands a doctorands)... ara, quan veus les situacions i et veus identificat, rius. I molt. Sense anar més lluny, el nom combina l'acrònim PhD que significa doctorand (philosophy doctor) amb el significat que ells li donen: piled higher and deeper (apilonats, més alt i on no arriba la vista... en referència a les piles de papers per llegir que s'acumulen a les taules dels amics doctorands).

Així doncs, de tant en tant, i en períodes de poca inspiració, és bastant probable que vagi posant vinyetes en les quals em senti mínimament identificat. Avui: la consciència. O també: aprenent a ser el teu propi jefe. O bé: procrastinant all day long.

Argh! Són les cinc i encara no he fet res!!
Perquè? Perquè m'he passat tot el dia fent el ronso?
Haig de.... fer... algo... qualsevol cosa... (llegeix un paràgraf d'un paper)
Uffff!!! -Un altre dia a la vida de posgrau.


Salut!

10/3/11

Graphene

Si hay algún concepto o tema que esté de moda en la comunidad científica por muchas razones, es el graphene (o en lengua de Cervantes, el grafeno). Además, yo diría que grafeno es a nanotecnología como el silicio a la electrónica: por sus características, sus usos y su capacidad de metonimia. Siendo el grafeno un material, una de las muchas líneas que investigar dentro el campo de la nanotecnología, los paralelismos y la cantidad de situaciones en que grafeno se puede entender como nanotecnología, y a la inversa, son curiosas. Sin ir más lejos, la multidisciplinariedad con la que los usos se atribuyen al grafeno es comparable a la que la nanotecnología como campo científico abarca. Ya veréis.

La primera vez que oí hablar del grafeno no tenía ni idea de que nuestros caminos se entrelazarían de una u otra forma. Fue durante el verano de hace... ¿Dos? ¿Tres años? En una tranquila e incluso aciaga tarde de Agosto, mi amigo Joan, ingeniero industrial, me contó que estaban experimentando con un material ultraresistente pero a la vez ligero; con unas propiedades increíbles, en resumen. Seguramente me diría algunos de los posibles usos que se le auguraban al material en cuestión, pero a mi me quedó grabado en la mente el más absurdo quizás. Que podría usarse para construir ascensores espaciales, que conectarían la tierra con elementos en órbita.


Como tantas otras veces, Joan tenía razón y el grafeno ha dado mucho que hablar desde que me lo presentó informalmente. Tanto, que este llamémosle material, el cual es 200 veces más resistente que el acero y más ligero y flexible a la vez que la fibra de carbono, es la clave del Premio Nobel de la Física del pasado año 2010.

8/3/11

Primers Papers

Setmana i mitja feia que no actualitzava el blog. Massa temps. Necessito que la roda segueixi girant i que aquest blog no perdi la inèrcia que havia agafat en un bon inici!

Però ja em permetreu el post més personal i reduït. La falta d'activitat ha vingut donada per un pic de feina inesperat i autoinflingit, seguit d'uns dies bastant atrafegats tant de feina com d'activitats de lleure. Però per fi recobro una mica la compostura ni que sigui per donar notícies més personals. I bones!